Byliśmy i tutaj na paradzie .Reprezentowaliśmy nasz wolontariat, a tak naprawdę Gdańsk ,w którym mieszkamy i uczymy się i pomagamy !!! Bo to jest nasze wspólne święto wszystkich wolontariuszy z Gdańska !!!!!!!!

Marysia: Dzień dobry, ja się nazywam Marysia, a obok mnie siedzi Ada. Będziemy dzisiaj z panem przeprowadzać wywiad. Może pan się przedstawić i powiedzieć coś o sobie.

Grzegorz: Dzień dobry jestem Grzegorz, wesoły mieszkaniec z dzielnicy. Kiedyś chodziłem do te szkoły, a obecnie jestem Radnym Dzielnicy Piecki-Migowo.

M: Przejdźmy do pytań. Dlaczego Pan pomaga ludziom bezinteresownie?

G: Lubię to robić, zawsze lubiłem organizować takie rzeczy, spotkania itp.. Sprawia mi to radość, gdy widzę innego uśmiechniętego człowieka. Jest to pewien rodzaj satysfakcji.

M: Od ilu lat pan spełnia się w tym?

G: Już od dawna, powiem, że w zależności od możliwości. Na pewno kilka lat już tak działam, a jak już jestem w Radzie Dzielnicy, to jest dużo większa możliwość, ponieważ mogę dotrzeć do większej ilości osób.

M: Pamiętam Pana jako Przewodniczącego Rady Rodziców, który zawsze był obecny na spotkaniach w naszej szkole.

G: Odkąd moje dzieci trafiły do tej szkoły, często udzielałem się w tego typu wydarzeniach.

M: A jaka jest Pana największa pasja?

G: Pasji mam tak dużo, że aż nie mam czasu ich realizować.

M: Taka Pana najważniejsza.

G: Czwarty lub piąty rok gram w siatkówkę z drużyną, którą stworzyłem. Nigdy sportu nie uprawiałem, a trafiło, że stałem się kapitanem drużyny siatkarskiej w Waszej szkole. Więc chyba to.

M: No tak, bo to właśnie Pan połączył siłę rodziców naszych uczniów i stworzył drużynę sportową dla naszych rodziców.

G: Tak, właśnie tutaj się zorganizowaliśmy. To taka jedna z ważniejszych pasji, wiadomo, czytam książki, stworzyłem drzewo genealogiczne swojej rodziny, czasami jeżdżę na rowerze.

M: A co Panu sprawia największą radość?

G: Sprawianie właśnie radości czy to dzieciom, czy dorosłym. To jest satysfakcja, jak widzę, że to co robię może ucieszyć innego człowieka.

M: Największe marzenie?

G: No oczywiście żeby dalej działać.

M: Co Pan uważa za największy swój sukces? Na przykład, że za coś Pan się wziął, ciężko pracował aż w końcu się udało chociaż były ciężkie chwile.

G: Wydaje mi się, że jest to zrobienie muralu na ścianie Waszej szkoły. Z małej rozmowy udało się zorganizować taką rzecz. Oczywiście to nie jest tylko mój sukces, to praca zespołowa wielu osób. Samo przygotowanie, malowanie było ciężkie, ale efekt jest naprawdę satysfakcjonujący. Te drużyny siatkówki też było ciężko stworzyć, trzeba było rodziców zaangażować. Te wszystkie naklejki na podłogach i ścianach są dzięki właśnie działań  Rady Rodziców. Sam fakt, że udało się zaktywizować rodziców do działania jest cieszący, bo nieraz są sytuacje, że rodzice nie angażują się w życie szkoły ich dziecka.

M: Czym zajmuje się Pan na co dzień?

G: Sprzedaję książki, mam hurtownię książek i to jest coś co lubię robić.

M: Jak spędza Pan weekendy?

G: Pracuję, wypoczywam działając lub odwiedzam i kibicuję innym drużynom, nieraz pomagam w organizacji. Jak mogę to wspieram osobowo „Hospicjum Pomorze Dzieciom” i tam też dużo akcji współorganizowałem. A za niedługo szykuje się bieg w celach finansowej pomocy hospicjum, pobiec to nie pobiegnę, ale będę wśród organizatorów.

M: Jaki jeszcze lubi Pan sport oprócz siatkówki?

G: Hm… nigdy nie lubiłem sportu, ale lubię jeździć na rowerze, chociaż szlaki w okolicy mnie męczą, wolę płaskie tereny. Ogólnie to jestem anty-sportowcem, a ta siatkówka to wyjątkowa rzecz.

M: Jak to się stało, że Pan gra w siatkówkę?

G: Zawsze chciałem grać w siatkówkę , ale nigdy nie miałem okazji.  Kolega, rodzic z ławki zaproponował mi przyjście na salę i spróbować. Nie miałem w ogóle pojęcia jak grać i byłem takim amatorem, który bardziej przeszkadzał niż pomagał, ale z czasem nauczyłem się wielu rzeczy. Później pojawiła się Amatorska Liga Siatkówki Rodziców i tam znalazłem swoje miejsce, a grupa mnie zaakceptowała.

M: Teraz dla odmiany, czy lubi Pan zwierzęta?

G: Mamy w domu kota spod Waszej szkoły. Chyba się lubimy. Psa też pewnie kiedyś chciałem mieć, ale trzeba było być rozsądnym, bo przy psie jest więcej obowiązków.

M: Jak to się stało, że pomaga Pan w naszej szkole?

G: Bo chodziły do niej moje dzieci, miałem ochotę pomagać, wspierać i podobało mi się to.

M: Czy Pana dzieci też pomagają?

G: Ciężko ich zaktywizować na mój sposób, ale pomagają inaczej. Są w harcerstwie i mocno tam działają. Opiekują się zuchami, organizują zbiórki, co jest też dużą odpowiedzialnością

M: Co Pan myśli o naszej szkole?

G: Mam sentyment do tej szkoły jako były uczeń. Myślę, że są tu fajni nauczyciele, wiele można wspólnie zdziałać,  społeczność rodziców również wspaniała. A uczniowie, cóż, sami wiecie…

M: I na koniec, jakie kraje Pan zwiedził?

G: Niemcy, Czech, Słowacja, Węgry, Francja i Rosja, głównie te najbliższe.

M: Dobrze, z mojej strony to tyle.

G: Bardzo dziękuję.